หนึ่งคน หนึ่งแมว กับความฝันข้างถนนในกรุงลอนดอน
หากจะพูดถึง เจมส์ โบเวน คงอาจพอนิยามได้สั้นๆ ว่าเขาเป็นนักดนตรีเร่ร่อนยากจนและติดยาเสพย์ติดที่คอยเล่นดนตรีเปิดหมวกตามข้างถนนกรุงลอนดอน จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้พบกับแมวสีส้มตัวหนึ่งที่กำลังบาดเจ็บอยู่ที่โถงทางเดินแฟลตเล็กๆ ของเขา สำหรับนักดนตรีที่ยากจนและตกต่ำถึงขีดสุดแล้ว คำว่าสัตว์เลี้ยงน่าจะเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่เขาอยากได้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ตัดสินใจพาแมวจรจัดสีส้มตัวนี้ไปรักษากับสัตวแพทย์
เจมส์ โบเวน ใช้ค่าใช้จ่าย 1 สัปดาห์ของเขา เพื่อรักษาแมวตัวนั้น โดยเขาได้ตั้งชื่อมันว่า บ็อบ และตั้งใจว่าถ้าหายดีแล้วจะปล่อยบ็อบใช้ชีวิตตามข้างถนนต่อไป แต่ปรากฏว่าบ็อบไม่ยอมให้ทำเช่นนั้น ต่อให้โบเวนปล่อยพยายามไล่บ็อบไปแค่ไหน มันก็พยายามวิ่งไล่ตามมา จาก 100 เมตร เป็น 200 เมตร เป็นอย่างนี้ทุกวัน จนกระทั่งวันหนึ่งบ็อบก็ตัดสินใจกระโดดขึ้นรถเมล์ตามโบเวนมาด้วย และนับจากนั้นมาโบเวนก็ตัดสินใจเลี้ยงบ็อบในที่สุด
หนึ่งคน หนึ่งแมว กับการเล่นดนตรีข้างถนนเพื่อยังชีพ พวกเขากลายเป็นคู่ซี้ที่ผจญภัยไปทั่วลอนดอน ดูเหมือนว่าสายสัมพันธ์ระหว่างโบเวนและบ็อบ ได้ช่วยเยียวยาบาดแผลในอดีตที่มาซึ่งกันและกัน จนโบเวนสามารถตัดสินใจเลิกยาเสพย์ติดเด็ดขาด และเริ่มเป็นที่รู้จักของผู้คนจากการตระเวนเล่นดนตรีด้วยกันกับบ็อบ ในที่สุดเรื่องราวของเขาก็ไปเตะตาบรรณาธิการคนหนึ่งเข้าและทำให้เขาได้เขียนหนังสือออกมาในชื่อว่า A Street Cat Named Bob ซึ่งเป็นบันทึกเรื่องราวของเขากับบ็อบตั้งแต่ได้รู้จักกันมา และกลายเป็นหนังสือขายดีในประเทศอังกฤษ รวมไปถึงได้รับการแปลกว่า 18 ภาษา จำหน่ายทั่วโลกอีกด้วย
นี่อาจเป็นตัวอย่างที่ดีที่จะบอกว่า บางทีเราอาจไม่ได้ต้องการอะไรมากกว่าใครบางคนที่เข้าใจกันทั้งในช่วงทุกข์และสุขเท่านั้นเอง
