เล่าเรื่องรักสีพาสเทลของ คุณลิน-สุพรรณี กิตติมิ่งมงคล กับแมวหูพับของเธอทั้ง 2 ตัว
สีสันอันแสนอ่อนหวาน ที่ร้อยเรียงเป็นภาพสัตว์หลายต่อหลายภาพที่เราได้เห็นทั่วห้องของเธอนั้น น่าจะเป็นการบ่งบอกได้ดีว่าหญิงสาวตรงหน้าของเรารักสัตว์และการวาดรูปมากขนาดไหน
คุณลิน-สุพรรณี กิตติมิ่งมงคล จบจากคณะเภสัชศาสตร์ ชอบวาดรูปมาตั้งแต่เด็ก เคยเป็นเภสัชกรมาก่อนและอาศัยอยู่กับแมวหูพับอีก 2 ตัว แต่ในตอนนี้เธอได้ออกจากงานประจำมาเป็นนักวาดภาพประกอบแล้ว ซึ่งคุณลินได้กล่าวติดตลกว่าความจริงตอนนี้เธอกำลังเลี้ยงแมวเป็นงานหลักและวาดภาพเป็นงานเสริม
หากใครติดตาม howl กันมา น่าจะคุ้นเคยกับชื่อ ลิน หรือในนามปากกว่า Linkumi กันมาบ้างแล้ว กับภาพวาดสีพาสเทลของเธอในคอลัมน์โรงงานความฝัน และภาพประกอบในปฏิทิน howl ที่เราเชื่อกันอย่างหมดใจว่าถ้าไม่ได้คุณลินมาเป็นคนวาดภาพให้ ผลตอบรับคงไม่ออกมาดีขนาดนี้
ชื่อของลิน-สุพรรณี กิตติมิ่งมงคล อาจจะไม่ใช่ชื่อที่โด่งดังในวงการนักวาดเมืองไทยมากนัก กลับกันคุณลินชอบวาดรูปเป็นงานอดิเรก ไม่มีแฟนเพจเป็นของตัวเอง แต่ความธรรมดาที่ไม่ธรรมดาของเธอคนนี้เริ่มต้นจากที่เธอเป็นเภสัชกรที่หลงรักการวาดรูป และได้ฝึกฝนวาดรูปด้วยตนเองเรื่อยมาจนมีสไตล์เฉพาะเป็นของตัวเอง ที่มีทั้งความน่ารัก สดใส และอ่อนโยน ปะปนอยู่ในสัดส่วนกลมกลืนกัน แม้จะไม่แพร่หลายในวงกว้าง แต่ก็เป็นผลงานที่เรามั่นใจว่าใครเห็นก็ต้องชอบ
คุณลินบอกว่าแรงบันดาลใจในการวาดรูปส่วนใหญ่นั้นมาจากความชอบส่วนตัวและความหลงใหลในความน่ารักของสัตว์ต่างๆ โดยเฉพาะแมวหูพับ 2 ตัวที่เธอเลี้ยงอยู่ ซึ่งมีชื่อว่าทาโร่และซูรุ ที่เพิ่งเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอเมื่อไม่นานมานี้
“ตอนแรกเราไปได้ ทาโร่ มาก่อน จากพี่ร้านกาแฟที่รู้จักกัน ความจริงทาโร่เป็นแมวพันธุ์ American Shorthair ที่ค่อนข้างน่าสงสาร เพราะขนก็ยาว หูก็พับ ตอนที่ยังเด็กเลยไม่มีใครอยากได้ เราก็เอามาเลี้ยงแทน แต่ถึงตอนนี้พอใครเห็นก็ยังมีแต่คนเข้าใจผิดว่าทาโร่เป็น Scottish Fold” คุณลินหัวเราะ พร้อมๆ กับทาโร่ American Shorthair หูพับ เดินนวยนาดมาใกล้ๆ ก่อนที่เธอจะเล่าเรื่อง ซูรุ แมวอีกหนึ่ง ซึ่งคราวนี้เป็น Scottish Fold สีขาวน่ารัก
“ซูรุเป็นแมวที่ซื้อมาจากฟาร์มเพราะว่าอยากให้เป็นเพื่อนกับทาโร่ เพราะก่อนหน้านี้ตอนกลางวันเราปล่อยให้ทาโร่อยู่บ้านตัวเดียวมาตลอด กลัวเขาเหงาเลยซื้อซูรุมาอีกตัวหนึ่ง แต่ตอนที่ซื้อซารุเราก็ยังไม่ได้มีความรู้อะไรมาก ตอนเอามาก็เป็นไรในหู เปิดหูมานี่ดำเลย ก็ต้องมาจัดการหยอดยาในหู รักษากันไป”
อดีตเภสัชกรผู้วาดรูปเป็นงานอดิเรกเล่าว่าความจริงแล้วมีอยู่ 2 อย่างที่เปลี่ยนแปลงชีวิตเธอ คือ การเริ่มต้นวาดรูปอย่างจริงจัง และการเลี้ยงแมว ในเรื่องของการเลี้ยงแมวนั้นคุณลินบอกว่าตั้งแต่เลี้ยงแมวทั้ง 2 ตัวนี้ ทำให้เธอเป็นคนอ่อนโยนขึ้นมากและตั้งใจทำอะไรบางอย่างมากขึ้นเพื่อพวกเขาทั้ง 2 ตัว
“เวลาที่เราเลี้ยงสัตว์ เราจะเป็นคนที่อ่อนโยนขึ้นนะ เหมือนกับว่าใจเย็นมากขึ้น เพราะปกติเราเป็นคนใจร้อน เวลาทำอะไรเราก็จะคิดถึงพวกเขามากขึ้น จากแต่ก่อนก็ไม่ได้คิดถึงอะไรมาก ตอนนี้ทุกๆ วัน ถ้าไปไหนเราก็อยากรีบกลับมาเพื่อเจอแมว”
ส่วนความน่ารักที่เธอได้พบกับแมวหูพับที่ใช่และไม่ใช่ Scottish Fold ทั้ง 2 ตัวนี้ก็มีมากมาย ตั้งแต่แมวจอมซนทั้ง 2 กัดทุกอย่างที่เป็นสายไฟขาดหมดบ้าน ไปจนถึงเรื่องน่ารักอย่างทาโร่มักจะเดินมาต้อนรับตอนเธอกลับบ้าน ส่วนซูรุก็เป็นแมวขี้เล่นที่ชอบมานวดเธออยู่เสมอๆ ซึ่งสิ่งเหล่านี้ทำให้คุณลินคิดว่าความจริงแล้วภาพจำเกี่ยวกับแมวที่เราคิดกันว่าแมวเป็นสัตว์ที่มีความอินดี้สูงอาจจะไม่ถูกต้องทั้งหมดเสียทีเดียว
“หลายคนมักบอกว่าแมวเป็นสัตว์เลี้ยงที่ไม่ต้องสนใจอะไรมาก มันก็อยู่ของมันได้ ไม่ต้องดูแลอะไรมาก แต่ความจริงแล้วเราว่ามันก็ไม่เชิงนะ เพราะตอนมาเลี้ยงจริงๆ แล้ว ส่วนใหญ่เขาก็ไม่ได้อยากอยู่คนเดียวนะ ดูได้จากเวลาที่เราอยู่ตรงไหนมันก็เดินตามไปตลอด เราว่าแมวก็รักเจ้าของเหมือนกัน แต่ว่ามันอาจจะไม่ได้มาอ้อนมากแค่นั้นเอง”
นอกจากเรื่องแมวที่คุณลินยังคงยืนยันว่าตอนนี้ทำเป็นงานหลักแล้ว การวาดรูปก็เป็นอีกเรื่องที่ตอนนี้เธอหันกลับมาใส่ใจมันอย่างจริงจัง สานต่อความรู้สึกเมื่อสมัยเด็กๆ ที่เธอเคยทิ้งหายไปตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
“ความจริงเราชอบวาดรูปมาตั้งแต่เด็กเลยนะ ชอบมากๆ วาดกับน้องชายด้วยกันมาตลอด เวลาดูการ์ตูนก็มานั่งวาดรูปกัน แต่พอเริ่มโตขึ้นก็วาดน้อยลง และพอเรียนคณะเภสัชศาสตร์ ก็แทบจะไม่ได้วาดอีกเลยและไม่ได้วาดมานานมาก” นักวาดสาวค่อยๆ เล่าถึงอดีตและจุดหักเหที่ทำให้เธอกลับมาวาดรูปอีกครั้ง
“จุดหักเหสำคัญ เริ่มต้นจากที่เมื่อก่อนเคยวาดรูปเหมือนให้คุณปู่ไปรูปหนึ่ง ซึ่งท่านก็ชอบมาก เลยเอาไปเลี่ยมกรอบไว้ในห้องนอน หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านมานาน จนกระทั่งคุณปู่เสีย ญาติๆ ไปเก็บของคุณปู่ก็เห็นกรอบรูปเลยเอามาคืนให้เรา ตอนนั้นเรารู้สึกตื้นตันมากเพราะเราเองลืมไปแล้วว่าเคยวาดรูปนี้ไว้ แต่คุณปู่ยังเก็บไว้เหมือนเป็นของสำคัญมาตลอด ด้วยเหตุนี้ก็เลยกลับมาวาดรูปอย่างจริงจังอีกครั้ง ก็ค่อยๆ ฝึกวาดมาเรื่อยๆ จนกระทั่งไปร่วมงานกับเจ้าของร้านกาแฟเจ้าของทาโร่ ไปช่วยออกแบบเสื้อให้เขา จากนั้นเราก็รู้สึกว่าเราพอจะทำงานด้านนี้ได้ ก็เลยลองทำดู”
อย่างที่ได้กล่าวไว้ในตอนต้นว่าตอนนี้คุณลินได้ตัดสินใจออกจากงานประจำมาเป็นนักวาดภาพเต็มตัวแล้ว ซึ่งเป็นการตัดสินใจเพื่อให้เธอได้ใช้เวลาอยู่กับสิ่งที่เธอรักมากขึ้น นอกจากนี้คุณลินยังได้แอบแง้มแผนในอนาคตเล็กๆ ให้เราฟังว่าเธอกำลังซุ่มวาดการ์ตูนและเขียนหนังสือเพื่อรวมเล่มขายในอนาคตอันใกล้นี้
แม้จะยังไม่ทราบว่าทั้งการ์ตูนและหนังสือของเธอจะออกมาในรูปแบบใด
แต่เราเชื่อว่ามันต้องเป็นเรื่องที่อบอุ่นและอ่อนหวาน
เช่นเดียวกับเรื่องราวสีพาสเทลที่เธอได้เล่าให้เราฟังอย่างแน่นอน
